نظر اکبر علیمرادی فرد برای رمان چشم‌هایش

اسم بزرگ علوی رو ازدبیرستان به خاطردارم و همیشه رمان چشم هایش گوشه ذهنم بود انگار باید روزی خونده میشد و خاطراتش در زندگی من ثبت میشد. اما ازاینکه نویسنده تا این حد زمانه خودش رو سیاه بیان میکنه شاید گوشه‌ای از اغراق رو به کار برده تا این حد خفقان شاید دور از ذهن بوده اما مهم‌ترین حسن این نوشته این بود که از کلمه اول تا آخر روح خواننده رو با خودش میکشه و مجبور به تصویر سازی میشه شاید غم انگیز‌ترین جمله این رمان اونجا بود که فرنگیس گفت این پرده را بردار و برو این چشم‌ها چشم‌های من نیست. 😑