نظر Artin S برای کتاب تنهایی مطلق

متوسط به بالا خوب بود. شدیدا به افرادی که از فکر کردن زیاد و چیزای فلسفی متنفرن توصیه نمی‌شه. توی فصل اول خیلی از کلمه‌ی احتمال استفاده شده حتی اگر واقعا نویسنده بخواد این حسو القا کنه که همه‌ی اینا ممکنه احتمالات باشه بازم باید در ادبیات بعضی چیزا رعایت بشه که حوصله‌ی خواننده سر نره. موضوع جالبی بود ولی متسفانه برا من تازگی نداشت. کتابی ژاپنی به اسم (نام تو) هم خیلی شبیه به این داستانه. کل رمان مثل دل نوشته بود و داستان به صورت جدی جریان نداشت. طوری تموم شد که فقط این حس برا آدم موند که انگار نویسنده فقط میخواست موضوع اصلی داستانو به بقیه معرفی کنه. شخصیت‌ها اسم ندارن و وقایع زمان ندارن این یعنی هدف نویسنده فقط خلق یک اثر فلسفی و ما رو به فکر انداختن بود نه اهمیت دادن به شخصیت‌ها و ایجاد پایانی مشخص. به آقای شریف زاده‌ی عزیز خسته نباشید میگم به خاطر نوشتن این رمان🌷