نظر سالار وحیدی برای کتاب از چاه به راه

در پاسخ به آقای افضلی: صنایع غولهای وارداتی میتونن صنایع داخلی رو برای ادامه بقای خودشون هم که شده مجاب به رسوندن خودشون به کیفیت و حتی پیشی گرفتن از همون صنایع خارجی کنن. بیرحمانه و سختگیرانه هست اما درنهایت باعث بالا آمدن منصفانه‌ی بهترین‌ها و ارتقای کیفی محصولات و افزایش فروش بواسطه‌ی محبوبیت میشه و نه مجبوریت که عاملی ناپایدار و مخربه. تفکر واردات ستیزی نتیجش میشه همین صنعت خودروی داخلی که همیشه هم تو همین سطح فعلی خودش میمونه و ارتقا پیدا نمیکنه و نمیخواد هم ارتقا پیدا کنه! واردات زمانی بطور کل میتونه به تولید داخل آسیب بزنه که امکان رسیدن به تکنولوژی محصولات خارجی وجود نداشته باشه که بسیار بعیده و نمونه‌های نقض بسیاری برای این قضیه وجود داره. یا اگر بیش از اندازه باشه میتونه بدلیل افزایش ذخایر ارزی به تورم منجر بشه. اما باید در حد معقولی جایگاه خودش رو حفظ کنه. حضور صنایع خارجی شاید از صد تا شرکت نود و هشت تا رو از گردونه‌ی رقابت خارج کنه اما همون دوتایی رو که زیر سایه‌ی سخت گیرانه‌ی خودش تا سطح خودش بالا آورده میتونن اقتصاد یک کشور رو متحول کنن و حتی از سرریز خودشون تکنولوژی صنایع دیگه‌ی موجود در کشور رو بالا ببرن. نمونش هیوندای و کیا. یک شرکت در دنیای امروز وقتی واقعا میتونه ادعای موفقیت بکنه که در بازارهای جهانی جایگاه خودش رو پیدا کنه که در این حالت هم رقابت و مواجه شدن با غولهای جهانی اجتناب ناپذیره. اینکه از ترس شکست، دائم در لاک خودمون پنهان شیم و بیرون نیایم شاید باعث بقای ما بشه اما بقایی که پیشرفت و رشد قابل ملاحظه‌ای در پی نداره. جنگ تجاری آمریکا با چین هم بر سر قیمت پایین محصولات چینیه نه بالا بودن کیفیتشون. فعلا مسئله‌ی کشور ما کیفیت محصولات و بازاریابیه