نظر Ali Fattahi برای کتاب تنگسیر

تنگسیر، تنگسیری که آغوشش کاغذ وصیت رئیس علی دلواری بود، رئیسی که در دل دلوار سدی بود تا نگذارد نخلستان‌ها با پلشتی و گند مرداب انگلیس سیراب شود، تنگسیری که در تنگی سیر کرد و آنقدر تنگش گرفتند تا در نهایت مارتین و بوی باروت همچو آذرخشی، خانه‌ای بنام ستم و شجری بنام پایمال را، ویران کرد و به مسلخ حق و عدل ریشه خشکاند و تن افکند. آری، تنگسیر ساده دل است، لیک اگر به زور و ناروا زنجیرش بکشی، چنان کاری کند که هم تک تک حلقه‌های زنجیر ازهم بگسلند و هم رعشه‌ای بر تن دریا بیفتد که ماهی‌ها آرزو کنند که‌ای کاش در خشکی می‌زیسته‌اند. آری، تنگسیر فرشش دریاست و عرشش هم دریا...