نظر منیره هاشمی برای کتاب صوتی دالان بهشت

××خطر لو رفتن داستان××
پیشاپیش بابت خوندن این نقد طولانی ممنونم. (با روایت گرم خانم طاهریان) به این کتاب گوش دادم و در کنار قلم شیوای نویسنده در توصیفات ملموس، عاطفی و باورپذیر، متحیر موندم از زن ستیزی پنهانی که در تار و پود این کتاب تنیده شده.
در جای جای داستان، زنان (مهناز، مهتاب، الهه، مادر مهناز، زری و...) به عنوان زنانی کوته فکر، نیازمند، بدون ابتکار عمل، بدون قدرت تحلیل، دنباله رو و در یک کلام کودک صفت معرفی می‌شن و در انتهای طیف دیگه، مردان (به جز یکی دو استثنا) قوی، مودب، متفکر، دوراندیش، عاقل و ملاحظه گر هستن.
به جهت محدودیت فضا به یه مورد اشاره می‌کنم.
در مرکز گره عاطفی بین دو شخصیت، شاهد حماقت از سوی مهناز (ده‌ها بار خود را نادان، احمق و کوته فکر خطاب می‌کند) و بزرگ منشی، خردورزی و خویشتن داری از محمد هستیم. به راستی اگر محمد تا این حد روشنفکر مآب و عاشق شعر و عرفانه، چرا یه دختر ۱۶ ساله (به زعم خودش) کم عقل رو انتخاب میکنه؟ چرا نمیره با یه کسی که اهل این عوالم هست تا زحمت با اصرار به کوه بردنش رو هم نکشه؟ آیا محمد راضی میشد که زن خودش با یه پسری (هرچند دوستانه و غیره اروتیک و با نیت خیر) خوش و بش کنه؟ محمد چطور به خودش اجازه میده دست روی زنش بلند کنه، روزها غیبش بزنه و بعد بیاد و در یک جمله اعلام کنه که ما به درد هم نمیخوریم؟ البته من می‌دونم که داستان این کتاب در حدود سالهای دهه ۷۰ اتفاق میافته و نوع نگاه حاکم بر جامعه اون موقع نگاهی سنتی مبتنی بر دین و عرف بوده و دقیقا به همین دلیله که به گمان من تاریخ مصرف این کتاب به سر رسیده و در میون دختران امروزی، چنین نگاه سخیفانه‌ای به زن (حتی از طرف شوهر حامی و ایده‌آل و اغراق شده‌ای چون محمد) پذیرفته شده نیست.