نظر Ali Fattahi برای رمان چشم‌هایش

آتلیه‌ی استاد ماکان، مکانی که فکر، ذهن، اندیشه و روح ماکان در آن چال شده است، دیوار‌هایی که فریاد‌های سکوتش را درون ترک‌ها و جرز هایش حبس کرده است. نگارهایی که از دست او خون آفرینش به رگ‌های تار و پود شان جاری گشته است. تابلو‌هایی که انتظار تکامل را در تاریکی و نموری و سوز و سرمای تنهایی و جنون تاریکی کشیده‌اند. گلدانهای فسرده، پنجره‌های زرد شده، بخاری زنگ زده، قلمو‌های سفت شده، رنگ‌های خشک شده و بی جان؛ یکدنیا حرف، سخنان تلخ و شیرین، لیکن سایه سکوت و خموشی سنگین تر است...