نظر Melika Shaghayeghi برای کتاب بوف کور

در رمان وارد قلمرویی میشویم که در آن مرگ و زندگی باهم ادغام میشوند. باجهانی سرشار از خیال و هستی طرف هستیم که درآن امیال بی‌مصرف، هوس‌های سرکوب شده وابهام وارد زندگی میشوند وبا صدای بلند درصدد انتقام جویی بر می‌آیند. درقلب بوف کور، یک حس بیگانگی عمیقی دیده میشود. حس دور شدن از احساسات و ارتباطات انسانی.. دررمان، مخاطب هیچوقت با قطعیت نمیتواند اعلام کند چه اتفاق‌هایی واقعا رخ داده است وچه اتفاق‌هایی خیالی هستند.. تنها چیزی که بدون تردید میتواند بپذیرد این است که: 《درزندگی زخم‌هایی هست که مثل خوره روح را آهسته و درانزوا میخورد و میتراشد!》.. من شخصا جدا از محتوای غمگین و ترسناک داستان، قلم و مهارت نویسنده رو ستایش میکنم!