نظر مهرنوش کبیری برای کتاب جستارهایی در باب عشق

«چه بسا حقیقت این است که تا کسی ندیده باشدمان، وجود نداریم. نمی‌توانیم درست حرف بزنیم تا وقتی کسی به حرف‌مان گوش بدهد و در یک کلام کاملا زنده نیستیم تا زمانی که دوست داشته بشویم... انسان‌ها به یکدیگر نیاز دارند تا خود را تعریف کنند و خودآگاهی بیابند. بدون عشق، قابلیت دارا بودن هویت را از دست می‌دهیم. در عشق تأییدی مدام از «خود» ما وجود دارد. شگفت نیست که مرکزیت تمام ادیان تصور خداوندی است که قادر است در هر حال ما را ببیند.»