نظر مهرنوش کبیری برای کتاب همه چیز به فنا رفته؛ کتابی درباره‌ی امید

برای جهان مهم نیست عمل لگن مصنوعی مادر شما خوب پیش رفته یا نه، یا اینکه بچه هاتان دانشگاه قبول می‌شوند یا نه، برای جهان مهم نیست دموکرات‌ها انتخابات ریاست جمهوری را می‌برند یا جمهوری خواهان. برای جهان مهم نیست که شخصیتی معروف در حال مصرف کوکائین در سرویس بهداشتی هواپیما رسوا شده. برای جهان مهم نیست که جنگلها به خاکستر تبدیل شوند، یخها ذوب شوند، سطح آب بالا بیاید یا هوا به گند کشیده شود، این «شما» هستید که اهمیت می‌دهید و به همین دلیل عاجزانه خود را قانع می‌کنید که چون اهمیت می‌دهید، پس حتماً پشت تمام چیزها دلیل کیهانیِ بزرگی نهفته. اهمیت می‌دهید، چون برای اجتناب از حقیقتِ ناخوشایند، برای اجتناب از غیرقابل فهم بودنِ هستی و برای اجتناب از له شدن زیر بار سنگینِ پوچیِ مادیِ خود نیاز دارید آن اهمیت را حس کنید. شما هم مثل من و مثل همه آن احساسِ خیالیِ مهم بودن را به جهان اطرافتان منتقل می‌کنید، چرا که این کار به شما امید می‌دهد. این صدای امید شماست که صحبت می‌کند. این داستانی است که ذهن شما خلق می‌کند تا هر روز برای بیدار شدن دلیلی داشته باشید. چیزی باید اهمیت داشته باشد، چون اگر چیزی اهمیت نداشته باشد، دلیلی برای ادامه‌ی حیات وجود ندارد. یک جور نوع دوستیِ ساده یا راهی است برای کاهش رنج. ذهنمان دم دست‌ترین وسیله برای ایجاد احساس ارزشمندی در کارهامان است. همانطور که ماهی به بقا نیاز دارد، روان ما هم برای بقا به امید نیاز دارد. امید، سوختِ موتورِ ذهنِ ماست. به هر حال بدون امید، ماشین ذهنتان یا خاموش می‌شود یا سوخت به آن نمیرسد. اگر امیدی به بهتر شدن اوضاع نداشته باشیم، پس اصلاً چرا زنده ایم؟