نظر سامان هستی برای کتاب صفیر

داستان نیمه بلند بود. گرچه به نظر میاد کارآگاهی باشه اما بیشتر به فانتزی شبیه بود. وقتی با ناخدا از آبی‌ها می‌گفت یاد داستان اهل غرق منیرو روانی پور افتادم. به خصوص پایانی غیرمنتظره و غافلگیرکننده داشت که خیلی ظریف همه ماجرا رو به هم ربط می‌داد. در کل داستان خوبی بود و خوشم اومد.