از زیباترین کتابها و در عین حال تلخترین موضوعاتی که تاکنون خواندهام همین سفرنامه بود که بارها به حال ایران جان و سرگذشت مردم آن گریستم. کتاب در نهایت شیوایی، فصاحت و بلاغت نگاشته شده و اگر نثر آنرا در نظر نگیریم انگار از زمان حال سخن میگوید. گوئی مشکلات این مملکت تمامی ندارد و وابسته به گروه و دسته خاصی هم نیست ریشه در تاریخ و سرشت این ملت دارد. الحق که خوب گفته:
زندهاند ولی مرده
مردهاند ولی زنده
زندهاند ولی مرده
مردهاند ولی زنده