نظر مریم مهدی برای کتاب صوتی دال دوست داشتن

کتاب «دال دوست داشتن» یکی از آن کتاب هایی بود که واقعاً سلیقه ی من نبود، ولی چون اسمش زیاد شنیده می شد و معرفی می شد، تصمیم گرفتم سراغش بروم و بخوانمش. وقتی آدم می بیند یک کتاب اینقدر مطرح شده، حس می کند یک تکلیف ناتمام روی دوشش سنگینی می کند، یک چیز نخوانده که باید تجربه شود، اما واقعیت این است که کتاب نتوانست من را واقعاً جذب کند. بخش های زیادی از داستان به نظرم کمی غمگین بود. من با اینکه کتابی کمی غمگین باشد مشکلی ندارم، چون گاهی همین تلخی و دغدغه باعث عمق و تأمل واقعی می شود، مثل «خرمگس ایوان ایلیچ»، ولی «دال دوست داشتن» چنین حسی نداشت و بیشتر سطحی و بی اثر به نظر می رسید. خواندن کتاب برایم بیشتر شبیه گذراندن وقت بود تا یک تجربه ی عمیق ادبی. روایت و شخصیت ها آن طور که انتظار داشتم زندگی و احساس واقعی نداشتند و بعضی موقع ها احساس می کردم نویسنده بیش از حد بر جزئیات کوچک روزمره و رفتارهای عادی متمرکز شده است. هر چند که این سبک برای برخی کتاب ها می تواند جذاب باشد، ولی در این مورد، برای من کار نکرد. به طور کلی، کتابی نبود که بخواهم به کسی توصیه کنم. بعضی کتاب ها در بازار ایران بسیار معروف می شوند و فروش بالایی دارند، مثل کتاب های مصطفی مستور، اما به نظر من خیلی خاص و ارزشمند نیستند. «دال دوست داشتن» هم از همان دسته است. شخصاً نتوانستم با آن ارتباط برقرار کنم و اگر کسی دنبال کتابی با عمق، تأمل و اثر واقعی است، بهتر است به سراغ گزینه های دیگر برود. به نظر من، کتاب های زیادی هستند که هم ارزش ادبی بیشتری دارند و هم تجربه ی خواندنشان لذت بخش تر است. «دال دوست داشتن» برای من بیشتر یک کتاب سطحی و گذرا بود، که نامش بیشتر از محتوایش برجسته بود.