نظر مریم مهدی برای کتاب صوتی شصت سالگی

کتاب چهل سالگی ناهید طباطبایی رو سال ها قبل، وقتی دانشجوی ادبیات بودم، خوانده بودم. آن زمان این کتاب از آن آثاری بود که سر کلاس ها همیشه نامش مطرح می شد و به عنوان نمونه ای از نویسندگان معاصر معرفی می شد. حقیقتش را بخواهید، آن موقع هم تصورم این نبود که با یک اثر خاص یا متفاوت طرفم هستم. داستانش خیلی کشش نداشت و از نظر تکنیک یا هنر نویسندگی هم چیز برجسته ای در آن نمی دیدم. با این حال، در مقایسه با شصت سالگی برایم قابل تحمل تر بود. وقتی سراغ شصت سالگی رفتم، سال ها از دوره دانشجویی ام گذشته بود؛ تقریباً پانزده سال. در این فاصله کتاب های زیادی خوانده بودم و سلیقه ام هم طبیعتاً پخته تر و سخت گیرتر شده بود. برای همین اصلاً نتوانستم با شصت سالگی ارتباط برقرار کنم. بعد از دو سه فصل، کامل گذاشتمش کنار. مشکل اصلی من این بود که نمی دانم چرا بعضی نویسنده ها تصور می کنند کافی است شروع کنند روتین روزمره زندگی را توصیف کنند؛ مثلاً زنی وارد اتاق می شود، کابینت را باز می کند، در سالاد سس و مایونز می ریزد، برق ها را خاموش می کند، میز را دستمال می کشد… انگار فکر می کنند همین روایتِ سطحی از اتفاق های پیش پاافتاده می تواند خودش تبدیل به ادبیات شود. این سبک را زویا پیرزاد با چراغ ها را من خاموش می کنم خیلی خوب اجرا کرد، اما بسیاری از نویسنده هایی که بعدها دنبال این سبک رفتند، اصلاً نتوانستند کیفیت آن کار را تکرار کنند. برای همین، شصت سالگی برای من تجربهٔ موفقی نبود و توصیه اش هم نمی کنم. به نظرم کتاب های بسیار جذاب تر، عمیق تر و ارزشمندتری هست که آدم واقعاً می تواند برایشان زمان و انرژی بگذارد؛ نه چنین روایت هایی که فقط ظاهرِ ادبی دارند اما عمق و تأثیر کافی ندارند