نظر rey rei برای کتاب بوف کور

بوف کور را آن طوری که رمان‌های دیگر را میخوانید مطالعه نکنید. بوف کور بهترین نمونه‌ی سورئال ایران است. سورئال با منطق رئالیسمی و ناتورالیسمی فرق دارد. قرار نیست من یا هر کس دیگری برای شما بگوییم که نتیجه‌ی داستان چه بود یا برداشتمان باید چه باشد. بگذارید این طور توضیح بدهم. با یک مثال. من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند نیمم آتش سوخت نیم دیگرم را باد برد شما این بیت حامد عسکری را خوانده اید. آیا حامد درخت بوده؟ آیا آتش گرفته؟ آیا باد او را برده است؟ نه. شاعر دچار احساس خاصی بوده و آن را این گونه بیان کرده. حالا شما می‌روید از او می‌پرسید چه شده بود که این بیت را سرودی؟ نه. شما فقط لذت می‌برید. آن احساس را درک میکنید. این بیت برای هر کسی یک جای زندگی‌اش اتفاق می‌افتد. برای هر کس با اتفاق خاص خودش، متناسب با زندگی خودش. به دنبال برداشت کسی نگردید. خودتان با داستان کلنجار بروید. حال عده‌ای هم از فضای غم انگیز و سنگین آن انتقاد میکنند. قرار نیست همه‌ی داستان‌ها سبک و شاد باشند. قرار نیست همه‌ی داستان‌ها نتیجه‌ی اخلاقی خود را در پایان برایتان توضیح بدهند. قرار نیست پایان داستان مشخصا خوب یا بد تمام شود. اگر دنبال چنین داستان‌هایی هستید اصلا سورئال نخوانید. نه تنها سورئال بلکه رمان نخوانید. بروید کتابی تهیه کنید که روی جلد آن نوشته شده (مناسب برای سنین زیر ۷ سال). من در حدی نیستم که بخواهم نقدی بر بوف کور بنویسم. اما این را مطمئنم بوف کور نقطه‌ی غایی سورئال این کشور است. برای من تردیدی در این موضوع نیست. صادق هدایت منشا و چشمه‌ی جوشانی بود در تمام سبک‌های نویسندگی و تفکر. یک مدرسه‌ی تمام عیار. و اما در مورد بوف کور در وجود هر انسانی عشق و نفرت همزمان وجود دارند. غیرت و تعصب در کن