نظر غزاله برای کتاب صوتی وقتی نیچه گریست

راستش با اینکه من کلاً کتاب های فلسفی و روانشناختی رو دوست دارم، اما با این یکی اصلاً ارتباط نگرفتم. الان فصل پنجمم و هنوز نمی دونم دقیقاً می خواد درباره چی حرف بزنه. عجیبش اینجاست که از همون اول فکر می کردم این کتاب دقیقاً همون چیزیه که با سلیقه م جور درمیاد، چون ترکیبی از فلسفه، روانکاوی و داستان پردازیه، اما هرچی جلوتر رفتم بیشتر حس کردم با فضای کار کنار نمیام. گفت وگوها برای من خیلی کش دار و پراکنده ست، طوری که وسطش چندبار حواسم پرت میشه و باید برگردم ببینم اصلاً چی شد و کجا بودم. نه اون عمق فلسفی ای رو داره که آدم رو درگیر خودش کنه، نه اون انسجام داستانی ای که باعث بشه مشتاق شی بدونی بعدش چی میشه. انگار نویسنده قصد داشته هم زمان چند سبک رو با هم ترکیب کنه، ولی نتیجه اش چیزی شده که نه اینه نه اون. من معمولاً کتاب های سنگین یا پرحرف رو دوست دارم و اصلاً با متن های بلند مشکل ندارم، اما این یکی برام زیادی مبهم پیش میره. حس می کنم هنوز نتونسته بهم بگه موضوع اصلی چیه یا قرارم رو با چه چیزی روشن کنه. شخصیت ها هم برام فاصله دارن؛ نه با نیچه ارتباط گرفتم نه با دکتر برویر. انگار همه چی در سطح باقی می مونه و اون پیوند احساسی یا ذهنی که باید ایجاد بشه، شکل نمی گیره. چند بار هم به خودم گفتم شاید باید بیشتر صبر کنم و از نیمه ی کتاب به بعد بهتر بشه، ولی تا اینجای کار هیچ جرقه ای نداشته. شاید برای کسانی که عاشق سبک اروین یالوم هستن جذاب باشه، اما برای منی که اتفاقاً طرفدار همین نوع کتاب هام، متأسفانه اون تاثیر و کشش لازم رو نداشت