من کتاب‌های خانم سعیدی رو دوست دارم اما انتظارم از این کتاب خیلی بیشتر بود. اول اینکه نسبت به کتابای دیگه حجم کمتری داره. دوم -که خیلی مهم تره- اینه سبک و لحن نوشتاری مثل قدیم نیست. انگار Ai ترجمه کرده، یه سری جمله‌ها مثل کتب قبلی با لحن صمیمانه و جوان پسند نیستند و خیلی خشک خونده می‌شن. (مثلاً وقتی یکی داره حرف می‌زنه، جمله ش عادیه. مثل "حدس می‌زنم مثل انتقال میا باشه" نه این که با لحن شکسپیری، انگار که داره در قرون وسطی دیالوگ تئاتر می‌گه بگه: "حدس می‌زنم مثل انتقال میا باشد. " (و کتاب پر شده از این جملات با فعل خشک که مثل کتب قبلی نبود و واقعاً اذیت شدم.) توی کتابای قبلی با وجود برخی افعال تکراری -مثل فعل مسلماً- که خیلی خیلی زیاد تکرار می‌شد، لحن کلی متن جذاب و روان بود، اما این کتاب رو فقط چون به کتابای خانم سعیدی و به خصوص مینو و کیان علاقه دارم، با کرختی خوندم -مخصوصاً این که بعد از هر جمله که فعل خشک داشت، یه علامت تعجب! هم می‌اومد و روی اعصاب بود- و جملات رو برای خودم مثل کتب قبلی صمیمانه تر کردم. در جایگاه خواننده پیشنهاد می‌کنم برای چاپ‌های بعدی، کتاب رو به چند خواننده‌ی حرفه‌ای بدن تا هر جمله روان تر و جوان پسندانه تر نوشته بشه در عین حفظ مفهوم. و یا به هوش مصنوعی پرامپت صحیح بدید که در جایگاه منتقد سخت گیر و بدون توجه به احساسات، هر پارت رو نقد کنه، سه پیشنهاد بده و بعد از این که پارت نقد حرفه‌ای تر شد، اون رو به خواننده‌ی حرفه‌ای انسان بدین تا جوون پسند ترش کنه. چه بسا توصیف‌ها هم بیش تر شدند. برای همین امتیاز سه از پنج میدم. (ضمنا یه سوال برام پیش اومد "حاوی اسپویل"
گوشواره‌های پاکس از کجا اومدن وقتی که پاکس دفعه قبل گوی رو نداد و بعد هم گوی رو پس گرفت؟
گوشواره‌های پاکس از کجا اومدن وقتی که پاکس دفعه قبل گوی رو نداد و بعد هم گوی رو پس گرفت؟