نظر Hani برای کتاب بوف کور

بوف کور را نمی شود فقط خواند، باید در آن گم شد. باید اجازه داد تاریکیِ ذهن راوی آرام آرام دورت بپیچد، باید بگذاری درد و وهم و تنهایی، استخوانت را لمس کند. هدایت در این کتاب از دیوانگی حرف نمی زند؛ از واقعیتی می گوید که آن قدر عریان و تلخ است که عقل تاب دیدنش را ندارد. هر جمله مثل خنجری ست که با دقت و ظرافت در روح آدم فرو می رود نه برای کشتن برای بیدار کردن. بوف کور صدای انسانی ست که از میان پوچیِ جهان فریاد می زند و پاسخی نمی گیرد. کتابی که نه برای سرگرمی، بلکه برای مواجهه با خودِ واقعی مان نوشته شده. بعد از تمام شدنش، چیزی درونت ساکت می شودنه از آرامش، از فهمیدن اینکه شاید همه مان کمی بوف کوریم