نظر مریم مهدی برای کتاب صوتی گور به گور

تازه خوندنش رو تموم کردم و واقعاً برام تجربه ی فوق العاده ای بود. «گور به گور» دومین رمانیه که از فاکنر خوندم (اولی «خشم و هیاهو» بود) و حالا مطمئنم فاکنر از نویسنده های مورد علاقه مه. هر دو رمان با ساختار چندصدایی پیش می رن، یعنی هر فصل از دید یک شخصیت روایت می شه، با زبان و ذهنیت خاص خودش. همین باعث می شه خط داستان گاهی در مه فرو بره، آدم گیج بشه، بعد برگرده چند صفحه عقب تا دوباره سرِ رشته رو پیدا کنه و دقیقاً همین بخش برای من لذت بخش بود. ترجمه ی نجف دریابندری بی نظیره. نثرش زنده ست، آهنگ داره، و به نظرم یکی از اون ترجمه هاییه که خودش تبدیل به اثر ادبی جداگانه شده. اجرای صوتی آرمان سلطان زاده و مریم پاکذات هم به شدت تأثیرگذار بود، حس و لحن شخصیت ها رو زنده می کرد. چیزی که در فاکنر برام خاصه، توانایی حیرت انگیزش در باز کردن ذهن آدم هاست. اون هر شخصیت رو با تمام گره ها، وسواس ها و تکه تکه شدن های درونی اش نشون می ده. رمان پر از لایه های روانشناسی و تضادهای انسانی ه؛ انگار از درون ذهن هر شخصیت، تصویری از جهان بیرون می سازی. از این نظر خیلی یاد داستایوفسکی می افتم هم در پیچیدگی روان آدم ها، هم در کشف مرز بین عقل و جنون. ولی رمانی نیست که اتفاق پشت اتفاق توش بیفته. بیشتر از هر چیز، فضا و توصیف و درون کاوی داره؛ زمان می کشه، کند پیش می ره، اما همین کندی لذت خودش رو داره. اگر کسی از رمان هایی خوشش میاد که روایت توش پررنگ نیست و بیشتر روی ذهن و حس تمرکز داره، این کتاب قطعاً انتخاب درستیه