نظر آذرخش برای کتاب دیگران

برخلاف نظراتِ محترمِ اکثرخوانندگان که کتاب رو نپسندیدن و حتی مطالعه شو وقت تلف کردن میدونن اما؛ بنظر بنده آموزنده و تأمل برانگیزه. در هر ۹ داستان که به زندگی زن و شوهرها پرداخته بود به معضل بزرگی اشاره شده بود، معضلِ سکوت، صحبت نکردن از خواسته ها، نظرات یا حتی تغییر عقاید که در گذر زمان رخ داده، حالا بدلایل گوناگون گفتگویی صورت نمیگیره که بخش عمده ش ناشی از تابو و فرهنگه مثل تابوی قاعدگی. در همه ی داستانها از یه جایی به بعد زن و شوهر برای هم نه تنها شریک و مونس زندگیِ هم نیستند که کابوس و آینه ی دقند. از هم متنفر و گریزون میشن، طوریکه آرزو میکنن یکی از طرفین بمیره تا اون یکی خلاص بشه از قید و بند. چون علاوه بر اینکه نمیتونن درباره ی مسائلشون با هم صحبت کنند که مجبورند به دلایلی و شرط و شروطهایی تا آخر عمر با هم زندگی کنند و زندگی رو به کام هم زهر کنند، در نهایت بمیرند بی اینکه لذتی از همدیگه و زندگیشون برده باشند، این فرهنگ خوبی نیست و عالی میشه اگر مرد و زن یاد بگیرن صحبت کنند بدون اینکه نگران بشن سر و دستشون بشکنه یا کشته بشن یا در بهترین حالت طرد بشن، خیلی خوب میشه محترمانه با هم صحبت کنند و اگر امکان اصلاح وجود داره اصلاح بشه اگر نه محترمانه طلاق بگیرند، نه اینکه با این خواری و ذلت که در داستانها خوندیم زندگی کنند. اینها برداشت بنده از کتاب بود. با سپاس.