نظر مریم مهدی برای کتاب صوتی بیابان تاتارها

دیشب کتاب «بیابان تاتارها» رو تموم کردم. اول از همه بگم یکی از دوستان نوشته بود چون بیشتر شخصیت های این کتاب نظامی ان، بهتر بود راوی آقا باشه. من تا وسط های کتاب باهاشون موافق بودم، مخصوصاً وقتی خانمِ راوی سعی می کرد لحن مردهای نظامی رو تقلید کنه. اما از اون بگذرم اجرای خانم متین بختی واقعاً عالی بود. ترجمه ی آقای سروش حبیبی هم بی نظیر بود؛ روایتی شاعرانه و درعین حال فلسفی ساخته که عمق متن رو چند برابر می کنه. خودِ کتاب متنیه بسیار عمیق و فلسفی. باید با حوصله و دقت خوندش. کتابی سراسر درباره ی معنای زندگی و این واقعیت که آدمی زاد چطور روزمرگی رو تکرار می کنه، عمرش رو در پوچی می گذرونه و آخرِ کار، بی هیچ حاصل، دنیا رو ترک می کنه. و جالب این جاست که حتی با خواندن چنین کتاب هایی هم، تلنگر واقعی رو نمی خوریم. انگار راه نجاتی از این سبک زندگی وجود نداره. این اولین کتابی بود که از دینو بوتزاتی می خوندم. از ادبیات ایتالیا هم تا حالا جز چند کار از اوریانا فالاچی چیزی نخونده بودم، ولی این یکی واقعاً به دلم نشست. حتماً پیشنهاد می کنم بخونیدش.