نظر حدیثه قائمی برای کتاب سمفونی مردگان

سمفونی مردگان با نثری شاعرانه و فضایی تلخ، داستان خانواده ای تبریزی را روایت می کند که درگیر تعصبات، بی عدالتی و سرنوشت های تراژیک می شوند. نکته ی قابل توجه در روایت، بازی مداوم با خط زمان است؛ پرش های زمانی پیاپی هرچند در ابتدا جذاب به نظر می رسند، اما در ادامه می توانند خواننده را سردرگم کنند و انسجام روایت را تا حدی از بین ببرند. شخصیت ها، با وجود حضور پررنگ در داستان، عمق زیادی پیدا نمی کنند. خواننده بیشتر شاهد اتفاقاتی پیرامون آن هاست تا اینکه واقعاً با درونشان آشنا شود؛ انگیزه ی آیدا برای خودکشی چندان روشن نمی شود و سرنوشت دختر آیدین نیز به صورت مبهم رها می گردد، که این موضوع حس ناتمام ماندن برخی خطوط داستانی را به همراه دارد. با وجود این کاستی ها، رمان موفق می شود فضایی سنگین، تراژیک و تاثیرگذار خلق کند که خواننده را تا پایان همراه نگه می دارد. در مجموع، سمفونی مردگان را می توان اثری متوسط رو به بالا دانست که با وجود ضعف هایی در شخصیت پردازی و انسجام روایی، همچنان ارزش خواندن دارد. رمان سمفونی مردگان با وجود ظاهر ساده و داستان خانوادگی اش، لایه های عمیقی از پیام های اجتماعی، سیاسی، و روان شناختی داره به عنوان مثال تضاد سنت و مدرنیته، فروپاشی روانی انسان در جامعه سرکوبگر، سکوت و سرکوب، سرنوشت محتوم و تقدیرگرایی، مرگ تدریجی خانواده و جامعه یکی از دلایل ماندگاری سمفونی مردگان، همین ارتباط عمیق و همچنان قابل لمسش با خانواده های امروزیه. با اینکه داستان در دهه ی ۱۳۲۰-۱۳۳۰ شمسی روایت می شه، اما شباهت های زیادی با وضعیت برخی از خانواده ها در زمان حال داره. در مجموع، سمفونی مردگان فقط یک داستان تلخ تاریخی نیست؛ یه آینه ست که هنوز می تونه تصویر زندگی بعضی از ما رو نشون بده.