نظر دلارام کاشانی برای کتاب تانگوی شیطان

از شروع داستان دائما یاد کتاب پدرو پارامو می افتادم. تقریبا همون فاز سورئال رو داشت فقط با فضای تاریک تر و اندوه بار تر و خشن تر. پدرو پارامو حالت شاعرانه بیشتری داره و این یه نثر خشنه. کتاب پتانسیل اینو داشت که یه صدسال تنهایی دیگه ازش دربیاد ولی نویسنده به سرعت وقایع رو پشت سر هم ردیف کرده بود. ترسناک، مورمور کننده و تاریک بود و حتما باید با دقت بالایی خونده بشه چون پر از موقعیت های استعاری و نمادینه که میتونه هر جوری ازشون برداشت بشه. برای کسانی مثل خودم که ژانر سورئال و نمادین رو دوس دارن قشنگه اما اگه به این ژانر علاقه نداشته باشید کتاب گیج کننده و خسته کننده ای میشه.