نظر رامین یوحنا برای کتاب شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی، کتابی که هر ایرانی باید حداقل دو بار از ابتدا تا انتها بخواند و بسیاری از داستانهایش شاید چندین بار می بایستی مرور شده و در ذهن جای بگیرد. با اینکه رودکی پدر شعر فارسی شناخته میشود اما شاید اغراق نباشد اگر فردوسی را ستون اصلی شعر و ادب فارسی بدانیم. شاید اگر تلاشها و از خود گذشتگی فردوسی برای نگارش این شاهکار ادبی نبود، هرگز شاهد خمسه نظامی، بوستان و گلستان سعدی، مثنوی و معنوی مولانا و دیوان حافظ و بسیاری از شعرا بنام ایران، نبودیم. فردوسی بزرگ انسانها را سیاه یا سفید نمیبیند و بهمین دلیل شخصیتهای شاهنامه در طیفی از رنگ خاکستری قرار دارند که حتی پهلوان اصلی آن (رستم) نیز از خطا و گاهی غرور و خودخواهی مبرا نیست. با اینکه داستانها دارای مایه رزمی و جنگی هستند اما حاوی پندها و اندرزهایی حکیمانه بوده که تاکنون نیز تازگی داشته و هرگز کهنه نمیشوند. تصویرپردازی فردوسی در داستانها خارق العاده و بسیار دقیق و زیباست و خواننده کتاب با خواندن چند بیت، خود را در بین شخصیتها و موقعیتهای مختلف داستان حس میکند و با آن ها همراه میشود. به امید اینکه این شاهکار ادبی نه فقط توسط همه ایرانیان بلکه همه مردم جهان خوانده شده و از پندهای آن درس بگیرند.