این کتاب بنظرم راهی میده برای شاد بودن، خود بودن و زندگی با معنا که خود نویسنده با اسم زندگی صمیمانه از اون یاد میکنه. یاداوری میکنه که همینی که هستیم رودوست بداریم بدون شرط! نه اینکه اگر به شرایط و موفقیت خاصی برسیم تازه اونموقع قابل دوست داشتن و کافی هستیم. خودمونو با همهی نقصها و ناکافی بودنها دوست بداریم.
شجاع باشیم که خودمون باشیم و خودمونو ابراز کنیم، بخندیم برقصیم آواز بخونیم برای خودمون، شاید خیلیا خودشونو کنترل کنن یا دوست نداشته باشن اینکارا رو ولی بقول خانم براون یه بچهی خیلی کوچیک هم وقتی موسیقی میشنوه خودشو تکون میده و میرقصه برای خودش بدون خجالت و قبل از اینکه ما یادش بدیم مهمه که تو چشم دیگران چجوری بنظر میاد، پس رقصیدن و ابراز شادی جزیی از طبیعتمونه و برای داشتن زندگی صمیمانه بهتره خیلی هم خودمون و دیگرانو تحت کنترل نگیریم.
و نکتهای که بنظرم خیلی قشنگ بود اینکه، یاد بگیریم تو زندگی بازی کنیم، استراحت کنیم، خلاق باشیم، کاردستی درست کنیم و کاری که درش استعداد داریم رو بروز بدیم، همهی اینهاشاید برامون نون و اب نشه و خیلیامون فکر کنیم اگر بیشتر کار کنم بهتره یا استعدادم که به من پولی نمیده، ولی اینها راهیه که ما از طریقش خدارو در زندگیمون متجلی میکنیم. وقتی چیزی که فکر میکنیم استعداد داریم یا بهش علاقه داریم رو با همهی حس شرم و ناکافی بودن و به اندازه کافی خوب نبودن، ابراز میکنیم، در واقع داریم نوعی شکر گزاری میکنیم از خدا و این شجاعتمون به پذیرش بیشتر خودمون و همون زندگی صمیمانه یا معنادار میانجامه.
ممنونم از کتابراه و گویندگی خوب کتاب🙏🏻🌱
شجاع باشیم که خودمون باشیم و خودمونو ابراز کنیم، بخندیم برقصیم آواز بخونیم برای خودمون، شاید خیلیا خودشونو کنترل کنن یا دوست نداشته باشن اینکارا رو ولی بقول خانم براون یه بچهی خیلی کوچیک هم وقتی موسیقی میشنوه خودشو تکون میده و میرقصه برای خودش بدون خجالت و قبل از اینکه ما یادش بدیم مهمه که تو چشم دیگران چجوری بنظر میاد، پس رقصیدن و ابراز شادی جزیی از طبیعتمونه و برای داشتن زندگی صمیمانه بهتره خیلی هم خودمون و دیگرانو تحت کنترل نگیریم.
و نکتهای که بنظرم خیلی قشنگ بود اینکه، یاد بگیریم تو زندگی بازی کنیم، استراحت کنیم، خلاق باشیم، کاردستی درست کنیم و کاری که درش استعداد داریم رو بروز بدیم، همهی اینهاشاید برامون نون و اب نشه و خیلیامون فکر کنیم اگر بیشتر کار کنم بهتره یا استعدادم که به من پولی نمیده، ولی اینها راهیه که ما از طریقش خدارو در زندگیمون متجلی میکنیم. وقتی چیزی که فکر میکنیم استعداد داریم یا بهش علاقه داریم رو با همهی حس شرم و ناکافی بودن و به اندازه کافی خوب نبودن، ابراز میکنیم، در واقع داریم نوعی شکر گزاری میکنیم از خدا و این شجاعتمون به پذیرش بیشتر خودمون و همون زندگی صمیمانه یا معنادار میانجامه.
ممنونم از کتابراه و گویندگی خوب کتاب🙏🏻🌱