نظر نرگس علیدادی برای کتاب سمفونی مردگان

خیلی ها سمفونی مردگان رو شاهکار ادبیات معاصر می دونن، اما به نظر من داستان چیزی بیشتر از یک تراژدی ساده ی خانوادگی نیست. خط اصلی رمان روشنه: پدری مستبد، پسری روشنفکر، برادری حسود و عشقی ممنوع که به شکست می رسه. اما همین طرح بارها و بارها در ادبیات تکرار شده و این جا چیز تازه ای برای عرضه نداره. شخصیت ها هم عمق کافی ندارن: آیدین حتی وقتی از سایه ی پدر بیرون میاد، هیچ میلی برای عمل به ایده هاش نشون نمی ده. مادر کاملاً منفعل و بی تأثیره. آیدا (خواهر) عملاً هیچ نقشی توی پیشبرد داستان نداره و عاقبتش هم گفته نمی شه. بقیه هم یا تسلیم اند یا نمادهای خیلی مستقیم و قابل پیش بینی. به همین دلیل رمان بیشتر شبیه یک گزارش نمادین از «خفگی نسل روشنفکر» ه تا یک داستان پرکشش با شخصیت های زنده. تأکید بیش ازحد منتقدها روی “نمادین بودن” و “بار تاریخی” رمان، به نظرم چیزی جز بزرگ نمایی نیست. روایت کند و تکراریه، شخصیت ها بی اراده اند و در نهایت اثری که «شاهکار» معرفی شده، در عمل نه تاثیرگذار بود، نه غم انگیز.