نظر امیر ایرانگرد برای کتاب صوتی مادام بواری

این داستانِ زنیه که توی حصار زندگی روزمره و تکراری، دنبال رویای عشق و شور و هیجان می گرده. اما هر چقدر بیشتر دنبال رویاش می ره، بیشتر فرو می ره توی مردابی از یأس و ناامیدی. اِما بواری یه زن معمولی نیست؛ تشنه عشقه، ولی با عشق مثل یه افسانه برخورد می کنه. خیال زده ست. بین خیال و واقعیت گیر می کنه. و همون جاست که فاجعه اتفاق می افته... فلوبر با چنان دقت و وسواسی شخصیت اِما رو ساخته که آدم حس می کنه این زن واقعاً زندگی کرده، نفس کشیده، و عشقش، اندوهش، همه ش واقعی بوده. نثر فلوبر سرد، دقیق و بی رحمه، بدون قضاوت. فقط نشون می ده. و همین نشون دادنه که دردناکش می کنه. چون ما با چشم خودمون می بینیم چطور آرزوها می سوزن، چطور رویاها له می شن زیر بار واقعیت. برای من، مادام بواری یه هشدار لطیف اما هولناکه: اینکه آدم اگر واقعیت رو نبینه، اگر خودش رو گول بزنه، اگر عشق رو فقط در رؤیا بخواد، تهش می رسه به بن بست. ولی از طرفی، اِما یه قربانی هم هست؛ قربانی جامعه ای که زن رو محدود می کنه، قربانی شوهری که نمی فهمتش، قربانی رؤیاهایی که با زندگی نمی خونن. در کل، این رمان یه اثر جاودانه ست. دردناکه، ولی آدم رو تکون می ده. انگار فلوبر با هر جمله ش یه آینه گذاشته جلوی آدم... آینه ای که گاهی تلخه، ولی باید توش نگاه کرد. توصیه میکنم گوشش بدید. تنها ایرادش شاید این باشه که خیلی جزعیات رو شرح داده.