نظر ترانه کمالی برای کتاب صوتی زمین نوآباد (مجموعه دوجلدی)

زندگی کالخوزی، کمونی، زندگی وحشتناک اشتراکی؛ اگر سنگ معیار، امروز بود، واقعا در عقل چنین مردمانی باید شک می رفت! نظامی با گسترش فقر و تنبلی-ترویج رکود و جماد-مردمِ حریص و ملون-کور شدن خلاقیت و انگیزه ی تلاش مضاعف و البته ایده ها. البته حتی در این نظام کمونستی منفعل باز هم افراط و تفریط هایی هست مثلا شخصیت ماکار، نماد فردی افراطی ست: او بخاطر شخصیت ش، شرایط و گذشته ای که دارد دچار نوعی خشم درونی شده ست که بکل قید زندگی فردی را می زند و تمام وجود خودش را برای «حزب» سرمایه گذاری می کند. یا شخصیت بابا شچوکار که نماد شخصیت تفریطی داستان است: با وجود نظام حاکمه که مسئولیت فردی را از گردن افراد جامعه سلب کرده، او بطور مضاعف این رویه را در زندگی اجتماعی خود پیش می برد و پیوسته بدنبال فرصتی برای لا نیم لا کردن و سوء استفاده ست. فضای رمان درست مثل سریال های قدیمی ست: با تناژ رنگیِ کم و کنتراست های نوری ملایم. اتفاق ها آرام پیش می روند. وقایع و توصیف صحنه ها ملموس و واقعی اند؛ توصیفات بقدری دقیق ند که حین داستان بوی سیگار قزاق ها، بخار پهن های انباشه شده، بوی مرطوب و سبک زمین های تازه شیار شده و خاک سیاه تفته و کاه های تازه تلمبار شده در اصطبل ها را می شد شنید و حتی از سرمای برف لرزید! داستان روند جذابی دارد؛ جذاب نه فقط از نظر بدنه ی قوی و جزئی نگری زیاد ، بلکه از نظر نوع روایت آقای عمرانی؛ ایشون به هر فرد، شخصیتی متمایز و جالب می بخشد؛ و متفاوت اجرا کردن این همه کارکتر، هنر قوی و درستی می طلبد! بنظرم بدون هنر ایشون، این کتاب طولانی، هیچ وقت نمی تونست اینقدر جالب و کشش دار باشه برای من.