نظر محمدرضا تارک برای کتاب سحرگاهان

کتاب سحرگاهان: از اون نوشته هاییه که آروم آروم جلو می ره ولی کم کم تو دل آدم جا باز می کنه. نثرش لطیف و شاعرانه ست، پر از حس ناب و فکرهای عمیق. بیشتر از اینکه فقط یه داستان باشه، شبیه یه زمزمه ی درونیه؛ از جنس حرفایی که آدم معمولاً تو خلوت خودش بهش فکر می کنه؛ نویسنده خیلی خوب تونسته فضای سحر و سکوت و خلوت رو توی کلمات زنده کنه. بعضی جملاتش واقعاً می مونه تو ذهن آدم. اگه اهل دل نوشته و نوشته های احساسی و تأمل برانگیز باشی، این کتاب یه حال خوبِ موندگاره... در کل، سحرگاهان یه کتاب آروم، عمیق و پُراحساسه که تو خلوتای سحر یا شب، بیشتر از هر زمان دیگه ای می چسبه. یه جور تلنگر نرمممم برای دل و ذهن!