نظر Jaber Sadeghi برای کتاب صوتی یک شب فاصله

هادی میگفت فیلم بد نداریم، دیدن فیلم در زمان بد هست که فیلم رو بد می کنه. اصولاً هیچ تهیه کننده ای پول نمی ده که کارگردان، فیلم بد براش بسازه و هیچ جایزه ای هم به بدترین فیلم تو هیچ جشنواره ای داده نمیشه. ایضاً می گفت کتاب بد هم نداریم اساساً هیچ انتشاراتی با هدف موفق شدن در نشر یک کتاب بد اقدام نکرده تا حالا. یه جورهایی این نگاه، فلسفه انتخابش بود. از اون موقعی که با هادی هم خونه بودم 18 سال می گذره و نیازی نیست که ازش بپرسم کتاب صوتی بد هم داریم یا نه. میدونم جوابش اینه که شنیدن کتاب صوتی در زمان مناسبش مهمه. از وقتی کتاب صوتی مد شد نتوستم هیچ کتاب صوتی رو تموم کنم. الان می فهمم که طبق فلسفه هادی باید کتاب صوتی رو هم در زمان مناسبش انتخاب کرد، گوش داد و لذت برد. وقت مناسب شنیدن کتاب یک شب فاصله اونم به صورت صوتی برای من دقیقاً همین روزها بود. روزهایی که صبح زود باید 45 دقیقه رانندگی کنم تا محل کار و عصرها هم برگردم. روزهایی که دست جنگ گلوی روزهای من رو داره با تمام قدرتش فشار می ده. اینکه جنیفر ای. نیلسن آمریکایی چه جوری تونسته زندگی یک خانواده در برلین شرقی در روزهای بعد از جنگ جهانی دوم و ساخت دیوار برلین رو به این زیبایی توصیف کنه برام سوال هست اما مهم نیست. راست و دروغ بودنش هم در اصل مهم نیست برام. مهم اینه که من تک تک اتفاق هایی که رو که برای این خانواده افتاده، حین سیر داستان به صورت خاکستری رنگ در سلول های پشت شبکه عصبی چشم هام دیدم. داستان پردازی و فصل بندی کتاب مثل یک سریال من رو معتاد خودش کرد. چند بار مجبور شدم چند دقیقه ای دیرتر از ماشین بیرون بیام که داستان به یک جایی برسه که بتونم مابقی روز رو درگیرش نباشم هرچند باز هم درگیر می موندم.