نظر عرفان برای کتاب بیچارگان

رمان بیچارگان نخستین اثر فئودور داستایوفسکی است؛ داستانی کوتاه اما پر از رنج، فقر، عشق و انسانیت. این رمان به‌صورت نامه‌نگاری بین یک مرد فقیر میانسال و دختری جوان روایت می‌شود و در دلش، تصویری از زوال شخصیت انسانی در برابر فقر و فشار اجتماعی ترسیم می‌کند. نثر احساسی و شخصیت‌پردازی دقیق، از همان ابتدا نشان می‌دهد که داستایوفسکی نویسنده‌ای است که روان انسان را عمیق می‌کاود.
رمان بیشتر از آن‌که داستانی پرکشش باشد، یک پرتره‌ی درونی است؛ شرح تدریجی سقوط، نه فقط مالی، بلکه عاطفی و کرامت‌محور. نقطه‌ی قوت آن، همدلی عمیقی است که نویسنده با شخصیت‌ها دارد—آن‌ها نه قهرمان‌اند، نه شرور، بلکه انسان‌هایی شکسته و تنها. از سوی دیگر، ممکن است برای بعضی خواننده‌ها کند و بیش از حد مملو از احساسات باشد.
بیچارگان اثری است ساده اما عمیق، و مقدمه‌ای بر جهان تیره، انسانی و پیچیده‌ی داستایوفسکی. اگر دنبال درامی انسانی، صادقانه و تلخ هستی، این کتاب شروع خوبی برای ورود به دنیای اوست.