نظر Ali برای کتاب خاطرات یک آدمکش

من وقتی «خاطرات یک آدمکش» را خواندم، حس کردم دارم ذهن کسی را ورق می‌زنم که هم از خودش می‌ترسد و هم به‌دنبال بخشش است، بی‌آنکه مطمئن باشد لایق آن هست یا نه. روایت اول‌شخصش، با آن ذهن آشفته و رو به زوال، مرا درگیر کرد؛ گاهی به او شک داشتم، گاهی دلم برایش می‌سوخت. همین تناقض در حس و قضاوت، بزرگ‌ترین قدرت کتاب است: اینکه تو را وادار می‌کند از خیر و شر، سیاه و سفید، عبور کنی و در خاکستریِ پیچیده‌ی انسان بودن مکث کنی. برای من، این رمان بیشتر از یک داستان جنایی بود؛ سفر به درون حافظه، پشیمانی و شکنندگی انسان.