نظر نسرین حاتمی برای کتاب صوتی کتابخانه نیمه شب

ایده‌ی داستان خیلی جالب بود. این که جایی بین مرگ و زندگی بهمان این فرصت را بدهند که تمام حالات ممکن زندگی مان را تجربه کنید. و خوب ربطش داده به فیزیک کوانتوم و نظریه‌ی جهان‌های موازی. احساس می‌کردم دارم چند تا داستان "تاریخ جایگزین" در یک کتاب می‌خوانم و من هم به شدت این ژانر را دوست دارم:) ولی شبیه کتاب "مغازه‌ی خودکشی" مرتب با خودم می‌گفتم کاش این ایده را نویسنده‌ی توانا تری می‌نوشت. کسی که می‌توانست بهتر داستان پردازی کند و پیرنگ بچیند. یا کاش چند سال دیگر نویسنده برگردد و داستان را بهتر بازنویسی کند. داستان پردازی‌اش بیشتر به فیلم‌های کمی تا قسمتی زرد هالیوودی شبیه بود و واقعا یک جاهایی دیالوگ‌های شعاری شخصیت‌ها دل آدم را می‌زد. انگار نویسنده یادش می‌رفت که دارد داستان می‌نویسد نه یک مقاله یا متن یک سخنرانی تد! پایان داستان هم (که حواسم هست لویش ندهم) به نظر من یکی از دو پایان منطقی‌ای بود که این داستان می‌توانست داشته باشد. فقط کاش این همه به جملات شعاری آغشته نشده بود...