نظر شهرزاد خالقی برای کتاب ما تمامش می‌کنیم

راستش کتاب ما تمامش می کنیم اون جوری که از اسمش برمیاد، قصه ی تموم کردن یه چیزه. ولی نه فقط یه رابطه، نه فقط یه آدم… بیشتر یه جور دل کندن از یه چرخه ست، از یه زنجیره، از یه دردی که انگار نسل به نسل منتقل شده. کتابی نیست که فقط بخوای بخونی ش، یهو می بینی داری باهاش زندگی می کنی. اولش شاید فکر کنی یه داستان عاشقانه ی خوشگل و جمع وجوره، ولی بعد یواش یواش می فهمی قضیه خیلی عمیق تره. کالین هوور اصلاً دنبال این نیست که بگه کی خوبه کی بد. قضاوت نمی کنه. فقط یه قصه ی واقعی طور تعریف می کنه؛ جوری که آدم دلش می خواد هی بگه: «اوف، این حسو منم داشتم!» شخصیت اصلی داستان یه زنه که هم قویه، هم زخمی. نه اون قدر مظلومه که بخوای دلت براش بسوزه، نه اون قدر کامل که حس کنی یه فرشته ست. یه آدم معمولیه با دل و درد و تصمیمای سخت. همین معمولی بودنه که خاصش می کنه. آدم حس می کنه داره قصه ی یکی از دوستاشو می خونه، یا شاید حتی یه نسخه ی قدیمی تر از خودش. یکی از چیزایی که خیلی تو چشم میاد اینه که هوور هیچ چیزی رو قشنگ و تمیز و بی دردسر نشون نمی ده. مثلاً یه جایی از داستان هست که آدم فکر می کنه خب معلومه باید فلان کارو بکنه، ولی بعدش نویسنده یه جوری نشون می ده که نه، دنیا انقدر سیاه و سفید نیست. تصمیم گرفتن سخته. مخصوصاً وقتی پاتو تو کفش کسی می ذاری که کلی خاطره، ترس، امید، عشق و تردید با خودش حمل می کنه. کتاب از اون کتاباست که آخرش نمی ذاره راحت ولش کنی بری. می مونه باهات. تو ذهنت می چرخه. از خودت می پرسی من بودم چی کار می کردم؟ از خودت می پرسی چرا بعضیا با اینکه می دونن دارن آسیب می بینن، نمی رن؟ چرا موندن؟ و بعد یه جایی یواشکی اشکت درمیاد، یا شاید بغض می کنی، چون جواب این سؤالا آسون نیست.