نظر mohammad azarpeyvand برای کتاب کاش پیش از طلاق می‌دانستم

فهمیدن این که یک داستان کجا و چگونه می‌تواند تمام شود خودش هنر می‌خواهد.  گاهی ما صحنه‌های زیادی بی دلیل خلق می‌کنیم و داستان را حجم می‌دهیم تا بتوانیم به مرور و به طور طبیعی آن را به پایان ببریم. تصور ما این است که پایان دادن به داستان مثل ایستادن ماشین است. باید ترمز کرد و رفته رفته سرعت را کم کرد تا ماشین بایستد و فکر می‌کنیم این منطقِ رساندن مخاطب به خط پایان داستان است. اما گاه نیازی به این همه کار نیست. می‌شود نشانه‌های لازم را برای پایان کار به داستان داد و مخاطب خودش می‌رود و در جای درست می‌ایستد