نظر ترلان تبار برای کتاب صوتی نجواگر

راوی بسیار عالی بود، فوق العاده. کتاب هم خیلی خوب بود تقریبا تمام المان های یک داستان معمایی-جنایی را داشت. وقتی اسم الکس نورث رو توی گوگل می زنی، اولین چیزی که میاد فقط یه آهنگسازه. انگار خود نویسنده نمی خواد پیدا بشه. فکر می کنم این کتاب خیلی به مفهوم «پدر» ربط داره، داستان پدر بودن یا شاید پدر نبودن. درباره ی مردهایی که بلد نیستن پدر باشن، چون خودشون هیچ وقت واقعاً پسر نبودن. با بچگی نکردن. این ترومای لعنتی کودکی انگار هیچ وقت نمی خواد دست از سرمون برداره. ما با پدرانی روبه روییم که هر کدوم دارن با ترس هاشون مبارزه می کنن. ترس از دست دادن پسر، ترس پدر خوب نبودن، ترس از تکرار شدن. از اینکه نکنه همون اشتباهاتی که با خودش شده، حالا از دست خودش سر بزنه. این ترس، مثل یه سایه دنبالش میاد؛ یه سایه ای که صدا داره. و اینجا همون جاست که نجواها واقعی تر از هر صدایی می شن. الکس نورث شاید اسم مستعار باشه، ولی چیزی که نوشته، از اون جنس نیست که بشه قایمش کرد. چون دردهایی که ازش حرف می زنه، برای خیلی هامون آشناست. ما هم گاهی قاتلیم، گاهی قربانی، گاهی فقط یه صدای خاموش در تاریکی. و شاید تنها راه نجات، این باشه که یاد بگیریم خوب گوش بدیم؛ به خودمون، به فرزندانمون و به اون صداهای خیلی خیلی آرومی که گاهی فقط می خوان بگن: نترس، من اینجام و یک آغوش گرم.