رمان دختران گمشده ایرلند نوشته‌ی سوزان الیری، نمونه‌ای از ادبیات سطحی و کلیشه‌زده‌ای‌ست که در قالب داستانی عاشقانه، تصویری غیرواقعی و گمراه‌کننده از «تحول فردی» ارائه می‌دهد. شخصیت‌پردازی ضعیف، روایت شتاب‌زده و تکیه‌ی افراطی بر عناصر فانتزی (مانند مردی بی‌نقص، خانه‌ی موروثی، و حمایت‌های ناگهانی) این اثر را از واقعیت زندگی فاصله داده و آن را به بازتولید الگوهای ضد زن و نجات‌محور بدل کرده است.
زنِ داستان نه کنش‌گر است و نه تصمیم‌گیرنده‌ی واقعی؛ تنها باید «خودش را به روستا برساند» تا همه‌چیز از بیرون سامان یابد. این ساختار، نه تنها استقلال زن را زیر سؤال می‌برد، بلکه در ظاهرِ فریبنده‌ی عشق و زیبایی، پیامی عمیقاً وابسته‌ساز و نابرابر ارائه می‌دهد.
در نهایت، این کتاب با نادیده گرفتن واقعیت‌های اجتماعی و پیچیدگی‌های درونی انسان، مخاطب را کوچک می‌شمارد و تنها به درد کسانی می‌خورد که دنبال خیال‌پردازی‌های بی‌ضرر و داستان‌هایی صد من یک غاز هستند. دختران گمشده ایرلند نه یک اثر ادبی قابل تأمل است و نه تجربه‌ای اصیل؛ بلکه نمونه‌ای از عقب‌نشینی ذوق عمومی در مواجهه با ادبیات است.
زنِ داستان نه کنش‌گر است و نه تصمیم‌گیرنده‌ی واقعی؛ تنها باید «خودش را به روستا برساند» تا همه‌چیز از بیرون سامان یابد. این ساختار، نه تنها استقلال زن را زیر سؤال می‌برد، بلکه در ظاهرِ فریبنده‌ی عشق و زیبایی، پیامی عمیقاً وابسته‌ساز و نابرابر ارائه می‌دهد.
در نهایت، این کتاب با نادیده گرفتن واقعیت‌های اجتماعی و پیچیدگی‌های درونی انسان، مخاطب را کوچک می‌شمارد و تنها به درد کسانی می‌خورد که دنبال خیال‌پردازی‌های بی‌ضرر و داستان‌هایی صد من یک غاز هستند. دختران گمشده ایرلند نه یک اثر ادبی قابل تأمل است و نه تجربه‌ای اصیل؛ بلکه نمونه‌ای از عقب‌نشینی ذوق عمومی در مواجهه با ادبیات است.