من فقط در مورد متن کتابش دارم نظرمو میگم. مهمانی تلخ یه رمان جمعوجور ولی پر از حس تعلیقه. سیامک گلشیری توی این کتاب یه فضای سنگین و رازآلود میسازه که از همون اول حس میکنی یه چیز درست سر جاش نیست. داستان دربارهی یه مهمونیه، ولی این فقط یه مهمونی ساده نیست؛ یه جور دلشورهی نامحسوس توی فضا پیچیده، یه حسی که کمکم پررنگتر میشه و آدمو درگیر میکنه.
نثر گلشیری ساده و روونه، اما توصیفهاش خیلی دقیقن و کمکم یه فضای پر از شک و نگرانی رو شکل میدن. شخصیتها جوری نوشته شدن که انگار هرکدوم یه چیزی تو دلشون قایم کردن و این حس تعلیق تا آخر همراه خواننده میمونه. یه جور روایت آروم ولی ناآرام داره که باعث میشه مدام بخوای بدونی بعدش چی میشه.
البته اگه دنبال یه داستان پرحادثه یا هیجانانگیز باشی، شاید این کتاب اون چیزی که میخوای نباشه. ولی اگه از داستانایی که بیشتر از اتفاقات، روی فضا و ذهنیات شخصیتها تمرکز دارن خوشت میاد، مهمانی تلخ میتونه برات یه تجربهی خاص باشه
نثر گلشیری ساده و روونه، اما توصیفهاش خیلی دقیقن و کمکم یه فضای پر از شک و نگرانی رو شکل میدن. شخصیتها جوری نوشته شدن که انگار هرکدوم یه چیزی تو دلشون قایم کردن و این حس تعلیق تا آخر همراه خواننده میمونه. یه جور روایت آروم ولی ناآرام داره که باعث میشه مدام بخوای بدونی بعدش چی میشه.
البته اگه دنبال یه داستان پرحادثه یا هیجانانگیز باشی، شاید این کتاب اون چیزی که میخوای نباشه. ولی اگه از داستانایی که بیشتر از اتفاقات، روی فضا و ذهنیات شخصیتها تمرکز دارن خوشت میاد، مهمانی تلخ میتونه برات یه تجربهی خاص باشه