نظر امیرعلی سلیمانی برای کتاب صوتی بینوایان

ژان والژان از پدر روحانی که کمکش کرده دزدی می‌کند، فانتین فرزندش را به غریبه‌ها می‌سپرد، ژاور به خودش اجازهه پیش‌داوری می‌دهد و تناردیه از خانواده خودش هم سواستفاده می‌کند. این‌ها بازنمود همان فقر فرهنگی و فکری است. فقری که البته نویسنده با تاکید دائمی و فراوان بر گرسنگی اقتصادی، نشان می‌دهد که یک‌طرفه نیست. از سمت دیگر حکومت فرانسه توسط امثال ملکه مری آنتوانت اداره می‌شود که وقتی به او گفتند مردم نان برای خوردن ندارند، پرسیده بود که خب چرا شیرینی نمی‌خورند؟ طبقه حاکم در این دوره، که کلمه «بورژوازی» معنی خود را از آن‌ها گرفته، انسان‌هایی منفعت‌طلب و انحصارگرا بودند که برای حفظ تراکم ثروت و قدرت در بین خانواده‌های خود از هیچ کاری دریغ نمی‌کردند. به همین دلیل هوگو در ساختار رمان خود فقر اقتصادی را به‌کار گرفته و از دل آن به فقر فکری و کمبود سواد و تحصیل در جامعه می‌پردازد. برای همین است که در پایان داستان، بی‌نوایان تمام کسانی هستند که در این داستان حضور دارند و هر شخصیتی به نوبه خود سهمی در این بی‌نوایی مشترک دارد.