روایت آقای عمرانی مثل همیشه عالی بود، کتاب هم خیلی خوب بود تا به آخرش رسید و یک نسخه عجیب پیچید که به نظرم خود تولستوی هم بهش باور نداشت فقط بهش چنگ زد تا دووم بیاره، همون گلهای سرخ اوهامی که کامو ازش تو اسطوره سیزیف حرف میزنه..
به شخصه ترجیح میدم مثل سارتر به معنای زندگی نگاه کنم تا تولستوی…
به شخصه ترجیح میدم مثل سارتر به معنای زندگی نگاه کنم تا تولستوی…