نظر زینب پورکلهر برای کتاب گزیده اشعار صائب تبریزی

سلام و درود دود اگر بالا نشیند، کسر شأن شعله نیست جای چشم ابرو نگیرد، گر چه او بالاتر است صائب تبریزی شاعر ایرانی قرن یازدهم هجری است و معروف ترین شاعر در زمان صفویه است که سبک هندی در غزل را پایه گذاری کرد. صائب تبریزی (محمدعلی صائب تبریزی) در سال 1000 هجری در شهر تبریز متولد شد. پدر او تجاری معروف بود. خانواده او جزو هزار خانواری بودند که به دستور شاه عباس اول صفوی از شهر تبریزی کوچ کردند و در محله عباس آباد اصفهان ساکن شدند. این مردم را تبارزعه (تبریزی های اصفهان) می نامیدند. این شاعر در شهر اصفهان علوم عصر را آموخت. در جوانی به حج رفت و در بازگشت به شهر مشهد سفر کرد. او در سال 1034 هجری قمری از اصفهان به هند و سپس به هرات و کابل رفت. خواجه حسن الله مشهور به ظفر خان که حکمران کابل بود و خودش هم شاعر و ادیب بود مقدم صائب را گرامی داشت. در سال 1042 هجری صائب به کشور ایران برگشت و در شهر اصفهان ساکن شد. شاه عباس دوم صفوی به او مقام ملک الشعرایی داد. این شاعر کثیرالشعر بود، شمار اشعار صائب از شصت هزار تا صد و بیست هزار بیت است. آثار او به جز سه چهار هزار بیت قصیده و یک مثنوی کوتاه و ناقص به نام قندهارنامه و دو سه قطعه، همگی غزل می باشد. او به جز زبان فارسی هفده غزل ترکی آذربایجانی هم دارد. او در هشتادو شش سالگی درگذشت و در شهر اصفهان به خاک سپرده شد. او در سال 1086 یا 1087 هجری قمری در گذشت و آرامگاه او در اصفهان محله لنبان قرار دارد و این محله در زمان حیات او معروف به تکیه میرزا صائب بود. البته که شاعر بزرگی بود و باسرودن اشعاربسیار، به او "کثیرالشعر" می گفتند ولی وزن اشعار به نظرمن سنگین است و من خیلی نمی توانم ارتباط برقرار کنم، اگر یک ستاره کم دادم به همین دلیل است