نظر Sara Asadpour برای کتاب مأمور راه آهن

کتاب سرگذشت یک افسر را می گوید که اوج جوانیش را در زمان جنگ جهانی دوم و اسارت به سر برد. وی از کودکی علاقمند به لوکوموتیو و قطار است. او در سن شانزده سالگی در اداره پست استخدام می شود و از بیست و یک سالگی روانه جنگ میشود، در جنگ به دست ژاپنی ها می افتد. و از نظر روحی و جسمی آسیب های زیادی می بیند. در زمان اسارتش با همبندی هایش رادیو میسازند، که متاسفانه برایشان گران تموم می شود، حتی در این برهه زمانی علاقه اش را به قطار هااز دست نمی دهد و در پایان این جنگ بی حاصل ژاپن تسلیم می شود و اریک آزاد می شود. اما او در زمان آزاد شدنش هم خوش حال نیست چون احساس می کند دیگران سختی هایی را که کشیده است را درک نمیکنند، بی توجهی جامعه به زخم های روحی و روانی از یک سو یاد آوری شکنجه گران از سوی دیگر اورا عذاب می دهند. او به شدت از ژاپنی ها و شکنجه گرانش متنفر است. تا اینکه یکی از شکنجه گران خود را پیدا می کند و بعد از اینکه متوجه می شود از کارهایش پشیمان شده است تنفر جای خود را به دوستی میدهد. و بین آن ها پیوند دوستی ایجاد می شود و بعد از بخشیدن ژاپنی ها اریک به آرامش می رسد