نظر فرزانه احمدی برای کتاب صوتی تصویر دوریان گری

واقعا اثری کم نظیر بود. اسکاروایلدبا همین کتاب جاودانه شده. انگار خودش هم مثل دوریان گناهانی انجام داده و بد نام و محکوم شده. نگاهی عمیقی و بینشی قابل ستایش منجر به خلق اثرشده. زندگی و جوانی مثل آبه، اگه روان نباشه راکد و گندیده میشه. مولوی میگه مال ماره، اگه با تعریف همراه بشه، اژدها میشه. حسن و زیبایی دوریان رو بازیل و هنری به اژدهای هولناکی تبدیل کردند. و در جای دیگه باز مولوی میگه، آینه ای عکس تو رنگ کسی است تو زهمه رنگ جدا بوده ای. تابلو آیینه ی روح دوریان بود و معاصی وی رو منعکس میکرد. تبدیل شده بود به قفس تن و وقتی این قفس رو شکست آزاد و رها شد. در خلال مکالمات ماهیت کنش گران و دیدگاههای فلسفی، جنسی و اجتماعی اونها مشخص میشد، روح بشر و حقیقت جوان و معصوم اون کاویده میشد. زنان مورد قضاوت قرار میگرفتند، حیات جاودانه آرزو میشد. در جریان داستان دیدیم که همه چیز به نفع دوریان تمام میشد اما دوریان ذاتی حقیقت جو و صادق داشت و نتوانست حریف وجدان خودش بشه و چه شجاعانه به نبرد هوای نفسش رفت. قهرمان کتاب، شهر آشوبی زیبا رو بود اما در همان بدایت گناه و پس از مرگ سیبل وین، در پی توبه و پالایش بر آمد اما هنری لایه ی منفی روان او، با تکذیب و تبرئه از گناه، و کمرنگ جلوه دادن آن، حلاوت کامرانی و سرگرمی به هوسرانی رو در اون می پروراند و اندک اندک وجود حقیقی و معصوم اونو به ویل وحشتناک و تاریکی سوق داده باعث مرگ و رنج بی گناهان زیادی شد. تابلو، بازیل و دوریان سه عامل رنج و گناه در اتاق کودکی دوریان محو و نابود شدند، چه تعبیر زیبایی! آری همه به اصل پاک و معصوم کودکی بر گشتند. گناهان و پاکیها نو به نو در دل یکدیگر به وجود می آیند و در جدالی هولناک عاقبت پیروزی با خوبی هاست. چه زیبا بود این استحاله و عاقبت به خیری!