نظر رضا عابدین پور برای کتاب هنر خاطره سازی

وقتی کتاب هنر خاطره‌سازی اثر مایک وایکینگ را برای اولین بار خواندم، نمی‌دانستم دقیقاً چه انتظاری باید داشته باشم. از عنوان کتاب این‌طور به نظر می‌رسید که قرار است درباره‌ی خاطرات و نقش آن‌ها در زندگی ما صحبت کند، اما چیزی که در نهایت خواندم، فراتر از یک بحث ساده درباره خاطرات بود. این کتاب به نوعی یک راهنمای عملی و الهام‌بخش است برای اینکه چطور می‌توانیم از زندگی‌مان خاطرات ماندگار و ارزشمند بسازیم. اول از همه، چیزی که خیلی در این کتاب برایم جالب بود، سبک نوشتار نویسنده است. مایک وایکینگ با زبانی ساده و صمیمی، انگار که با یک دوست نزدیک صحبت می‌کند، خواننده را با خودش همراه می‌کند. او از مثال‌های روزمره و تجربیات شخصی خودش استفاده می‌کند تا مفاهیم را توضیح دهد. همین باعث می‌شود کتاب نه‌تنها قابل‌فهم باشد، بلکه خیلی زود با آن ارتباط برقرار کنید. با وجود تمام نکات مثبت کتاب، جا دارد کمی هم از نقاط ضعفش بگویم. یکی از چیزهایی که احساس کردم، این بود که کتاب گاهی بیش از حد ساده‌سازی می‌کند. مثلاً وقتی درباره خاطره‌سازی صحبت می‌کند، بیشتر روی لحظات مثبت تمرکز دارد و به تأثیرات خاطرات منفی یا نحوه مدیریت آن‌ها چندان نمی‌پردازد. به نظر من اگر وایکینگ کمی هم به این جنبه توجه می‌کرد، کتاب می‌توانست عمق بیشتری پیدا کند. یکی دیگر از نکات این است که برخی از توصیه‌های کتاب شاید برای همه‌ی افراد عملی نباشد. برای مثال، او توصیه می‌کند که برای ساختن خاطرات ماندگار، سفر کنید یا چیزهای جدیدی را امتحان کنید. اما همه‌ی ما در زندگی‌مان فرصت یا امکان سفر رفتن نداریم. شاید بهتر بود نویسنده راهکارهایی ارائه می‌داد که در زندگی روزمره و با امکانات محدود هم قابل اجرا باشند.