نظر Mahnaz teimoury برای کتاب کلیات اشعار و آثار فارسی شیخ بهائی

می‌توان گفت دیوان شیخ بهایی شامل غزلیات (126بیت)، مثنویات (902بیت)، اشعار پراکنده (161بیت) و رباعیات (158بیت) است و در مجموع، 1347بیت را در بر می‌گیرد. شیخ بهایی را در غزل، پیرو فخرالدّین عراقی و حافظ و در رباعی، متمایل به ابوسعید ابوالخیر و خواجه عبدالله انصاری و در مثنوی، صاحب شیوه مولوی دانسته‌اند و ویژگی بارز اشعار شیخ بهایی را میل شدید او به زهد و تصوف و عرفان بر می‌شمرند. دیوان شیخ بهایی با وجود سادگی لفظ و روانی عبارت، سرشار از انواع اصطلاحات علمی و مضامین عرفانی و نیز آرایه‌های ادبی است که این همه را می‌توان ناشی از گستره اطلاعات علمی و مشرب عرفانی و ذوق ادبی وی دانست. در این پژوهش، پس از بازشناسی زندگی، زمانه و آثار شیخ بهایی، به نقد و تحلیل همه جانبه اشعار مندرج در دیوان او پرداخته شده است. در آثار منظوم شیخ بهایی که بیشتر شامل غزل و مثنوی و محدودی قالب دیگر می‌شود صنایع ادبی و صور خیال در حد اعتدال جلوه گر هستند.