نظر Mahnaz teimoury برای کتاب اثر مرکب

ببینید معمولاً در «صنعت موفقیت» (این اصطلاح را هم آنتونی رابینز و هم دارن هاردی در مقدمه‌ی اثر مرکب به کار برده اند) القاب هم به سادگی بذل و بخشش می‌شود. مربیان هم به خودشان راحت لقب‌های بزرگ می‌دهند و هم دوستان خود و آشنایان و مربیان خود را به این شیوه بزرگ می‌کنند تا باز خودشان بزرگ تر شوند. بر پایه‌ی همین قاعده است که هاردی به سادگی خودش را «از رهبران صنعت توسعه فردی در شانزده سال اخیر» می‌نامد و وقتی می‌خواهد بگوید شاگرد جیم ران بوده او را هم تا سطح «فیلسوف بزرگ کسب و کار» بالا می‌برد. این قاطعیت و اطمینان در بسیاری از جمله‌ها و ادعاهای کتاب هم دیده می‌شود: «اثر مرکب تنها فرایند مورد نیاز شما برای رسیدن به اوج موفقیت است.» (توجه داشته باشید که «تنها» فرایند است. اوج موفقیت فقط یه قاعده داشته و آن را هم هاردی کشف کرده است). یا مثلاً به سادگی ادعا می‌کند: «در کل جهان، این من هستم که عمیق‌ترین باور را به پشتکار و پیوستگی دارم.» هاردی در کتاب خود به نکات فراوانی اشاره می‌کند که اتفاقاً بخش قابل توجهی از آن‌ها در مطالعات علمی هم تأیید شده‌اند. اما معمولاً هر چه می‌خوانید با تکیه بر «اعتبار شخصی» خود اوست. اگر هم گاهی قرار است از اعتبار علم برای تأیید خودش خرج کند از عبارات مبهمی مثل «روانشناسان گفته اند» و «دانشمندان هم می‌دانند» استفاده می‌شود. بنابراین اگر می‌خواهید با هاردی همراه شوید، ناگزیر خواهید بود به او اعتماد کنید؛ اعتماد مطلق. در کل این همه تعریف به نظرم زیاده روی بود برای این کتاب