نظر پردیس عطاران برای کتاب Mono no aware

داستان جالبی بود ولی اوایل داستان طوری بود که متوجه نمی شدی داستان از چه دیدی تعریف می شه و با جلو رفتم متوجه ماجرا می شدی و ابتدای نسبتا خوبی نداشت چون خیلی یکدفعه ای وارد ماجرا شده بود و توضیحی راجع به مطلب نمی داد اما جای گذاری شخصیت به طوری که در پنج سالگی و بیست و پنج سالگی همزمان پیش می رفت ایده خوبی بود و الهام از اینکه پدرش داشت راهنماییش می کرد و با بازی گو اونو هدایت می کرد در حالی که مرده بود دید جالبی بود. پایان داستان با وجود غمگین بودن قابل پیش بینی بود که قرار است خودش را فدا کند و کلیشه ای محسوب می شد ولی توصیف مرد از مرگ به شیوه خودش این نقطه ضعف رو تا حدودی برطرف کرده بود. ژانر غمگین و آخرالزمانی و عاشقانه ای داشت که در کنار یکدیگر به خوبی مشاهده می شدند.