نظر رضا عابدین پور برای کتاب حرف‌هایی که کاش می‌زدم

کتاب "حرف‌هایی که کاش می‌زدم" اثر کیتلین کلی یه کتاب صمیمی و راحت خوانه که درباره چیزایی صحبت می‌کنه که اغلب تو دل آدم‌ها می‌مونه و به زبون نمیاد. نویسنده با زبانی ساده و نزدیک، احساسات انسانی رو بیان می‌کنه و این باعث می‌شه کتاب برای خیلیا قابل لمس باشه. چیزی که جذابش می‌کنه اینه که تقریباً همه مون می‌تونیم یه جایی از کتاب خودمون رو پیدا کنیم. این حرف‌های نزده، این ترس از قضاوت یا حتی حسرت‌هایی که بعدها سراغمون میاد، بخش مهمی از زندگیه و کتاب بهشون می‌پردازه. اما یکی از مشکلات اینه که نویسنده تو بعضی بخش‌ها زیاد تکرار می‌کنه. انگار داره یه مفهوم رو بارها از زوایای مختلف توضیح می‌ده، ولی واقعاً چیز تازه‌ای اضافه نمی‌شه. این تکرار ممکنه بعد از مدتی خسته کننده بشه. یه چیز دیگه هم اینه که فصل‌های کتاب گاهی یه نظم مشخص ندارن. انگار نویسنده از یه موضوع به یه موضوع دیگه می‌پره و انسجام کافی بینشون وجود نداره. همین باعث می‌شه بعضی وقتا حس کنی یه جورایی گم شدی. البته این به سبک نویسندگی ش هم برمی گرده که می‌خواد همه چی راحت و مثل حرف زدن با یه دوست باشه. حالا اگه بخوایم به عمق بعضی حرفای نویسنده نگاه کنیم، می‌بینیم که تو جاهایی خیلی سطحی می‌مونه. مثلاً درباره اهمیت ابراز احساسات یا ارتباط با دیگران حرفای خوبی می‌زنه، ولی وارد جزئیات عمیق نمی‌شه. بیشتر حس کلیشه‌ای می‌ده، مثل کتابای خودیاری که دائم می‌گن "قوی باش"، "حرفاتو بزن"، ولی نمی‌گن چطور یا دقیقاً چرا. همین ممکنه برای کسی که دنبال یه تحلیل یا نگاه جدیدتره، ناامیدکننده باشه. با این حال، زبون ساده کتاب و حس انسانی که توش هست، خیلی جذابه. انگار نویسنده داره از دل خودش حرف می‌زنه و این باعث می‌شه کتاب حس واقعی و صمیمی داشته باشه.