نظر نگار اسکندری برای کتاب دختری با هفت اسم: فرار از کره شمالی

وقتی کتاب رو مطالعه میکردم از بعضی اعمال و قوانین ذکر شده در این کشور خنده م میگرفت از بس که مسخره، احمقانه و بچگانه بود و از بعضی اعمال و قوانین دیگه خشمگین میشدم از بس که وحشیانه، بی رحمانه و غیر انسانی بود. باور کردن خیلی از مطالب هم برام سخت بود بهت زده میشدم و با خودم میگفتم آخه مگه میشه، مگه همچین چیزی داریم؟ مثل اون قسمتی که گفته بود یه نفر به کره جنوبی گریخته بود و بعد از اینکه ماموران آگاهی پیدا کردن تا سه نسلش رو دستگیر و به اردوگاه کار اجباری منتقل کردن، در همه کشورها وقتی شخصی گناهی مرتکب میشه فقط خود شخص مجازات میشه اما در این کشور علاوه بر شخص گناهکار خانواده و خاندان بی گناهش هم مجازات میشن که واقعا ظلم بزرگیه. تمام زندگی و هستی مردم کره شمالی از بزرگترین تا ریزترین کارها حول رهبرانشون میچرخه این رهبران خودکامه با ایجاد این قوانین دست و پاگیر و غیر منطقی و دور از عقل و با در انزوا نگه داشتن کشور هویت انسانی و قدرت تفکر رو از مردمش سلب کرده و عملا اونا رو برده و بنده ی حلقه به گوش خودش کرده و باعث شده این مردم همیشه در یک ترس و وحشت ابدی به سر ببرن و هر لحظه منتظر باشن ماموران در خونه شون رو باز کنن و اونا رو به جرم یه اشتباه-هر چند ناچیز-دستگیر کنن و با خودشون ببرن و اعدام کنن یا به اردوگاه کار اجباری تبعید کنن. هیچ حکومتی در طول تاریخ با ظلم پایدار نبوده این حکومت ستمگر و خودکامه هم روزی سرنگون خواهد شد تا مردمش به آزادی و یک زندگی واقعی دست پیدا کنن. به امید خوشبختی وآزادی برای تمام ستمدیدگان دنیا. ضمنا بر خلاف اون چیزی که بعضی از دوستان اغراق کردن و گفتن تا ۸۰ یا ۹۰ درصد شبیه ایرانه به نظر من که فقط در ۱۰ تا نهایتا ۱۵ در صده شبیه کشور ماست.