نظر م کاظمی برای نمایش صوتی سه روایت از زندگی

اگرچه رگه‌هایی از طنز که هدفش صرفا خنداندن مخاطب هم نیست در کار دیده می‌شود و از نقاط قوت و قابل ستایش کار به حساب می‌آید اما اگر بُعد فلسفی می‌توانست فایق بر بعد طنز باشد و یا دسته کم توازنی ما بینشان ایجاد کند؛ مخاطب می‌توانست جای اینکه منتظر صحنه‌ای طنزآمیز باشد تا بتواند قهقه سر دهد و از ناکام ماندن در این امر دلخور شود (روندی که متاسفانه بنا به دلایلی که در این مقاله نمی‌گنجد کم کم چون ویروسی درمیان مخاطبین تاتر رو به افزایش است) تحت تاثیر قرار گرفته و توجه خود را صرف موضوع و بن مایه داستان می‌کرد. به جرات می‌توان گفت که این سه روایت بخصوص از نیمه پرده دوم روندی کسالت باری به خود می‌گیرد. مثل اینکه موضوعی را که زیاد هم جالب نباشد دوباره و چند باره با تغییرات نچندان حایز اهمیت دید و شنید. البته پرده سوم به دلیل فضای بی قیدانه ترش و چون بارطنز بیشتری را بدوش می‌کشد و نیز بازی قابل توجه امیر کاوه آهنین جان از کسالت حاصل از قاب دومش می‌کاهد، اما همان نافهمی دو روایت قبلی را به دنبال خود می‌کشد.