نظر ضحی مختارزاده برای کتاب صوتی وقتی نیچه گریست

کتاب را گوش کردم، اگر کتاب را در اختیار داشتم، همان اوایل کتاب، خواندن را نصفه رها می‌کردم! اینجا است که می‌گویم، کتاب صوتی موهبتی است. به ویژه برای کتاب‌های حوصله سر بری که اینقدر از شان صحبت شده، که حتماً کنجاوید بدانید، لایق این همه جار و جنجال بوده اند؟ از نوجوانی از نیچه و مدل عقایدش خوشم نمی‌آمد، چون راجع به قسمت بی خدایی‌اش شنیده بودم و این کتاب دقیقاً برای آدم‌هایی مثل من نوشته شده، ما‌هایی که از فلسفه اینقدری خوشمان نمی‌آید که جدی آن را پیگیری کنیم، اما در عین حال، به نظرمان خوب است که یک کلیتی بدانیم. الان من کاملاً آنچه لازم بود (و شاید یک کمی بیشتر از آنچه لازم بود) از نیچه بدانم، را فهمیدم و کارم با او کاملاً تمام شد.
از این نظر کار نویسنده قابل تحسین است.
امتیاز کتاب حداقل چهار است، اما این قدر راجع به مظلومیت یهودی‌ها در جامعه آن روز اروپا و به ویژه اتریش نوشته، که حوصله‌ام را سر برد! اصولاً هرجایی توانسته از این طفلکی یهودی‌های بی نوا حرف زده، بدون اینکه اشاره کند، چرا این قدر مردم در آن دوره نسبت به این گروه بدبین بوده اند، احیانا رواج دادن ربا و فحشا در جامعه کار همین یهودی‌ها نبوده؟ حتماً باید بدانیم که این کتاب از شخصیت‌های واقعی و کلمات و کارهای آن‌ها در دنیای واقعی الهام گرفته، اما خود رمان، تخیلی است.
حالا نکاتی که در حین گوش کردن به کتاب، در موبایل یادداشت کردم:
راه‌های رسیدن به حقیقت می‌تواند متعدد باشد، اما حقیقت متعدد نیست. یک حقیقت داریم و آن خدا است. راه همه ما، حالا هر راهی که می‌خواهد باشد باید به او برسد. چون این در فطرت ما است، حالا اگر کسی مثل نیچه به بی راهه برود، خودش را سردر گم کرده.